|
|
luiheid
Als ik niets te doen heb, en nauwelijks een wolkje
In de blauwe velden van de lucht, vlok wol, zwemmen,
Ik luister graag naar mezelf live, en, vrij van zorgen,
Ver van de stoffige paden, om te blijven zitten
Op een zacht tapijt van varen en mos,
Aan de rand van de dichte bossen waar de warmte wegebt.
Daar, om de tijd te doden, observeer ik de mier
Wie, denkend aan de terugkeer van de vijandige winter,
Want zijn graanschuur steelt een gerstkorrel van de schoof,
De bladluis die klimt en aan het grassprietje hangt,
De rups sleept zijn fluwelen ringen,
De slijmerige slak met zilveren groeven,
En de verse vlinder die van bloem naar bloem vliegt.
Dan kijk ik, frivole amusement,
Het licht breekt in elk van mijn wimpers,
Palissade tegengesteld aan zijn subtiele stralen,
De zeven kleuren van het prisma, of het zwevende naar beneden
In de lucht, als op de golf een onbemand vaartuig;
En als ik moe ben, laat ik mezelf in slaap vallen,
Naar het geruis van het water dat een kiezelsteen doet kreunen,
Waar ik luister naar de zanger die dichtbij me zingt,
En daar in het azuur tjilpen de leeuweriken.
Théophile Gautier, Eerste Poëzie
|
